Όνειρα μες στο όνειρο...

Η ζωή μοιάζει με όνειρο ή μάλλον καλύτερα είναι ένα όνειρο... Σου δίνεται μονάχα ένα πινέλο και χρώματα και ξεκινάς να το δημιουργείς και να του δίνεις πνοή... Επιλέγεις πως θα χρωματίσεις τη ζωή σου σε κάθε της στιγμή και αυτό το χρώμα ποια μονοπάτια θα ακολουθήσει... Δημιουργείς όνειρα μες στο όνειρο, όνειρα που εκπληρώνονται και όνειρα ανεκπλήρωτα που μένουν για πάντα εκεί, κουρνιασμένα σε μια γωνίτσα της ψυχής σου παρακαλώντας σε να τα ζήσεις για να βρεθούν και εκείνα στον παράδεισο των ονείρων και να αναπαυθούν, εκεί να κάνουν πάντοτε αισθητή την παρουσία τους και να φαίνονται σα να σε προκαλούν να προσπαθήσεις ακόμα περισσότερο και να παλέψεις με τους πάντες και τα πάντα ώστε να τα πραγματοποιήσεις και να ξεγνοιάσουν... Και όμως κάποια όνειρα αργούν πολύ να ταξιδέψουν στον παράδεισο ή ίσως και ποτέ να μην τα καταφέρουν... Δε χάνουν ποτέ όμως την ελπίδα τους, μένουν για πάντα εκεί και παλεύουν ως το τέλος με το ίδιο πάθος, την ίδια δύναμη και την ίδια πίστη... Και έτσι λοιπόν τα όνειρα σου δίνουν θάρρος και δύναμη να κρατηθεί και η δικιά σου επιθυμία για αυτά ζωντανή, όσα όνειρα και αν κάνεις στο μέλλον αυτά θα είναι πάντοτε για σένα πιο υψηλά και πιο σημαντικά, όσος χρόνος και αν περάσει αυτή η επιθυμία ποτέ δεν πεθαίνει... Όνειρα καταστρέφουν όνειρα, γίνονται μάχες μέσα σου και τα ανεκπλήρωτα όνειρα σου βγαίνουν πάντοτε νικητές και κάθε φορά είναι σα να αναγεννιούνται και να γίνονται ακόμα πιο δυνατά, είναι σα να αντλούν τη δύναμη των ονείρων που χωρίς να το θέλουν και χωρίς πραγματικά να το αντιληφθούν πριν από ελάχιστες στιγμές κατέστρεψαν... Οδηγός τους για πάντα θα είναι η τρέλα και η πιο μεγάλη έμπνευση για αυτά ο έρωτας... Όνειρα, τρέλα, έρωτας τρία πράγματα που μπορούν να κάνουν τη ζωή σου να πετάει στα ουράνια ή να βρεθεί τσακισμένη κάπου απόμερα, γεμάτη πληγές και αγκάθια...

Ο εφιάλτης...

Να την πάλι, κάθεται κουλουριασμένη στο κρεβάτι της, σκέφτεται ξανά και ξανά παρέα με αυτό το τραγούδι που κάνει τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπο της τον εφιάλτη που τόσες νύχτες την κάνει να πετάγεται στον ύπνο της... Βαθιά μέσα της ξέρει το λόγος της ύπαρξης του και όμως δεν τον παραδέχεται... Τι να φοβάται άραγε; Τι να την κρατάει δέσμια; Κλείνει τα μάτια της, φέρνει τη μορφή του στο μυαλό της, τη μόνη μορφή που την κάνει να νιώθει για λίγο ήρεμη και ασφαλής, και ταξιδεύει στο πλευρό του έχοντας για συντροφιά τον ήχο της βροχής που χτυπάει ρυθμικά το τζάμι της μπαλκονόπορτας... Ξαφνικά ανοίγει τα μάτια της, φέρνει στο μυαλό της τον εφιάλτη που την έκανε να πεταχτεί τόσο απότομα και μη αντέχοντας στη σκέψη του, πέφτει πάνω στο μαξιλάρι της και αρχίζει να ουρλιάζει, μπήγοντας τα νύχια της στο κορμί της, τα δάκρυα τρέχουν χωρίς σταματημό και δεν την αφήνουν να ηρεμήσει ούτε στιγμή... Μέσα σε αυτό το χαμό ακούει τις τελευταίες νότες του τραγουδιού, με όση δύναμη της έχει απομείνει σηκώνεται και πατάει το replay πέφτοντας απαλά ξανά στο μαξιλάρι που τόσες νύχτες της κρατάει συντροφιά... Το τελευταίο δάκρυ κυλάει στο πρόσωπο της και γεμάτη γαλήνη πια απολαμβάνει το τραγούδι έχοντας πάλι τη μορφή του στο μυαλό της και νιώθοντας τον πλάι της να την προστατεύει... Όσο και να το κρύβει, βαθιά μέσα της ξέρει πως ίσως ποτέ πια να μην τον έχει στην αγκαλιά της, πως ίσως ποτέ πια να μην νιώσει την ανάσα του στο κορμί της και τα χείλη του να την αγγίζουν και όμως είναι τόσο αδύναμη που δεν μπορεί να τον βγάλει από το μυαλό της και δίχως να γνωρίζει τι άλλο να κάνει κλείνει τα μάτια της και ο ύπνος την παίρνει αργά αργά στην αγκαλιά του μεταφέροντας την στα γαλανά καθάρια νερά του παλατιού του...