Πίστεψα κάποτε πως μια φορά στη ζωή πονάς έτσι, έκανα λάθος όμως. Νιώθω τον ίδιο πόνο με τότε, νιώθω κενή μέσα μου, άδεια, προδομένη και κάτι να θέλει να με σκίσει. Νιώθω τα μάτια μου κάπως παράξενα, κουρασμένα, μάλλον από το κλάμα, προσπαθώ να τα συγκρατήσω όμως είναι στιγμές που δεν τα καταφέρνω. Ίσως δε θα έπρεπε να αντιδράσω έτσι, να πονέσω τόσο αλλά ποιος είναι αυτός που θα μου επιβάλει πόσο θα πονέσω, θα ουρλιάξω, θα δακρύσω; Πώς θα φερθώ; Κανείς. Όλα αυτά που άκουσα τα ήξερα, τα είχα καταλάβει, πάντα άκουγα τη διαίσθησή μου, το ένστικτό μου. Αλλά είναι διαφορετικό να έχεις καταλάβει κάτι μέσα σου και διαφορετικό ξαφνικά να σου το λένε, να σου το επιβεβαιώνουν. Δεν ξέρω, σπας στα δύο, λυγίζεις. Τις όποιες δικαιολογίες δεν τις "ακούς", δεν τις καταλαβαίνεις, θέλεις ξαφνικά το τείχος που είχες κατεστρέψει για να περάσει αυτός ο άνθρωπος στον κόσμο σου και να σταθεί πλάι σου, να δημιουργηθεί ξανά, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, να κρυφτείς εκεί μέσα, να ξαποστάσεις, να ουρλιάξεις, να κλάψεις, να γαληνέψεις... Ξέρω, ο κάθε άνθρωπος έχει ένα δικό του τρόπο που προσπαθεί να σε προστατέψει, που προσπαθεί να μη σε χάσει όμως όλοι οι δρόμοι που δεν ομολογούν την αλήθεια, που δεν είναι ειλικρινείς, πονάνε τόσο πολύ, αργά ή γρήγορα το καταλαβαίνεις και τότε εύχεσαι να μην είναι πλέον αργά, εύχεσαι να μπορέσεις να σώσεις αυτό που με τόσο μόχθο κρατούσες ζωντανό. Καταλαβαίνω... Και ίσως για αυτό να σε βοηθήσω και εγώ σε αυτήν την προσπάθεια. "Τόσο κοντά στον γκρεμό"... και όμως το μπλε ακόμα αντέχει, ίσως να είναι αδύναμο αλλά βρίσκεται εδώ. Από εδώ και πέρα λοιπόν μάθε να μην κρατάς κρυφά, πράγματα, που αν μαθευτούν αργότερα θα πονέσουν, να είσαι ειλικρινής. Μάθε να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και αυτό που έχεις επιλέξει, να μη δειλιάζεις, ούτε να προσπαθείς να κρυφτείς. Μάθε όμως να είσαι και δυνατός. Και κάπου εδώ "φεύγω", χωρίς πολλά λόγια, χωρίς φανταχτερές λέξεις, όμορφα και ήρεμα...
