Χωρίς πολλά λόγια...

Πίστεψα κάποτε πως μια φορά στη ζωή πονάς έτσι, έκανα λάθος όμως. Νιώθω τον ίδιο πόνο με τότε, νιώθω κενή μέσα μου, άδεια, προδομένη και κάτι να θέλει να με σκίσει. Νιώθω τα μάτια μου κάπως παράξενα, κουρασμένα, μάλλον από το κλάμα, προσπαθώ να τα συγκρατήσω όμως είναι στιγμές που δεν τα καταφέρνω. Ίσως δε θα έπρεπε να αντιδράσω έτσι, να πονέσω τόσο αλλά ποιος είναι αυτός που θα μου επιβάλει πόσο θα πονέσω, θα ουρλιάξω, θα δακρύσω; Πώς θα φερθώ; Κανείς. Όλα αυτά που άκουσα τα ήξερα, τα είχα καταλάβει, πάντα άκουγα τη διαίσθησή μου, το ένστικτό μου. Αλλά είναι διαφορετικό να έχεις καταλάβει κάτι μέσα σου και διαφορετικό ξαφνικά να σου το λένε, να σου το επιβεβαιώνουν. Δεν ξέρω, σπας στα δύο, λυγίζεις. Τις όποιες δικαιολογίες δεν τις "ακούς", δεν τις καταλαβαίνεις, θέλεις ξαφνικά το τείχος που είχες κατεστρέψει για να περάσει αυτός ο άνθρωπος στον κόσμο σου και να σταθεί πλάι σου, να δημιουργηθεί ξανά, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, να κρυφτείς εκεί μέσα, να ξαποστάσεις, να ουρλιάξεις, να κλάψεις, να γαληνέψεις... Ξέρω, ο κάθε άνθρωπος έχει ένα δικό του τρόπο που προσπαθεί να σε προστατέψει, που προσπαθεί να μη σε χάσει όμως όλοι οι δρόμοι που δεν ομολογούν την αλήθεια, που δεν είναι ειλικρινείς, πονάνε τόσο πολύ, αργά ή γρήγορα το καταλαβαίνεις και τότε εύχεσαι να μην είναι πλέον αργά, εύχεσαι να μπορέσεις να σώσεις αυτό που με τόσο μόχθο κρατούσες ζωντανό. Καταλαβαίνω... Και ίσως για αυτό να σε βοηθήσω και εγώ σε αυτήν την προσπάθεια. "Τόσο κοντά στον γκρεμό"... και όμως το μπλε ακόμα αντέχει, ίσως να είναι αδύναμο αλλά βρίσκεται εδώ. Από εδώ και πέρα λοιπόν μάθε να μην κρατάς κρυφά, πράγματα, που αν μαθευτούν αργότερα θα πονέσουν, να είσαι ειλικρινής. Μάθε να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και αυτό που έχεις επιλέξει, να μη δειλιάζεις, ούτε να προσπαθείς να κρυφτείς. Μάθε όμως να είσαι και δυνατός. Και κάπου εδώ "φεύγω", χωρίς πολλά λόγια, χωρίς φανταχτερές λέξεις, όμορφα και ήρεμα...

Όνειρα μες στο όνειρο...

Η ζωή μοιάζει με όνειρο ή μάλλον καλύτερα είναι ένα όνειρο... Σου δίνεται μονάχα ένα πινέλο και χρώματα και ξεκινάς να το δημιουργείς και να του δίνεις πνοή... Επιλέγεις πως θα χρωματίσεις τη ζωή σου σε κάθε της στιγμή και αυτό το χρώμα ποια μονοπάτια θα ακολουθήσει... Δημιουργείς όνειρα μες στο όνειρο, όνειρα που εκπληρώνονται και όνειρα ανεκπλήρωτα που μένουν για πάντα εκεί, κουρνιασμένα σε μια γωνίτσα της ψυχής σου παρακαλώντας σε να τα ζήσεις για να βρεθούν και εκείνα στον παράδεισο των ονείρων και να αναπαυθούν, εκεί να κάνουν πάντοτε αισθητή την παρουσία τους και να φαίνονται σα να σε προκαλούν να προσπαθήσεις ακόμα περισσότερο και να παλέψεις με τους πάντες και τα πάντα ώστε να τα πραγματοποιήσεις και να ξεγνοιάσουν... Και όμως κάποια όνειρα αργούν πολύ να ταξιδέψουν στον παράδεισο ή ίσως και ποτέ να μην τα καταφέρουν... Δε χάνουν ποτέ όμως την ελπίδα τους, μένουν για πάντα εκεί και παλεύουν ως το τέλος με το ίδιο πάθος, την ίδια δύναμη και την ίδια πίστη... Και έτσι λοιπόν τα όνειρα σου δίνουν θάρρος και δύναμη να κρατηθεί και η δικιά σου επιθυμία για αυτά ζωντανή, όσα όνειρα και αν κάνεις στο μέλλον αυτά θα είναι πάντοτε για σένα πιο υψηλά και πιο σημαντικά, όσος χρόνος και αν περάσει αυτή η επιθυμία ποτέ δεν πεθαίνει... Όνειρα καταστρέφουν όνειρα, γίνονται μάχες μέσα σου και τα ανεκπλήρωτα όνειρα σου βγαίνουν πάντοτε νικητές και κάθε φορά είναι σα να αναγεννιούνται και να γίνονται ακόμα πιο δυνατά, είναι σα να αντλούν τη δύναμη των ονείρων που χωρίς να το θέλουν και χωρίς πραγματικά να το αντιληφθούν πριν από ελάχιστες στιγμές κατέστρεψαν... Οδηγός τους για πάντα θα είναι η τρέλα και η πιο μεγάλη έμπνευση για αυτά ο έρωτας... Όνειρα, τρέλα, έρωτας τρία πράγματα που μπορούν να κάνουν τη ζωή σου να πετάει στα ουράνια ή να βρεθεί τσακισμένη κάπου απόμερα, γεμάτη πληγές και αγκάθια...

Ο εφιάλτης...

Να την πάλι, κάθεται κουλουριασμένη στο κρεβάτι της, σκέφτεται ξανά και ξανά παρέα με αυτό το τραγούδι που κάνει τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπο της τον εφιάλτη που τόσες νύχτες την κάνει να πετάγεται στον ύπνο της... Βαθιά μέσα της ξέρει το λόγος της ύπαρξης του και όμως δεν τον παραδέχεται... Τι να φοβάται άραγε; Τι να την κρατάει δέσμια; Κλείνει τα μάτια της, φέρνει τη μορφή του στο μυαλό της, τη μόνη μορφή που την κάνει να νιώθει για λίγο ήρεμη και ασφαλής, και ταξιδεύει στο πλευρό του έχοντας για συντροφιά τον ήχο της βροχής που χτυπάει ρυθμικά το τζάμι της μπαλκονόπορτας... Ξαφνικά ανοίγει τα μάτια της, φέρνει στο μυαλό της τον εφιάλτη που την έκανε να πεταχτεί τόσο απότομα και μη αντέχοντας στη σκέψη του, πέφτει πάνω στο μαξιλάρι της και αρχίζει να ουρλιάζει, μπήγοντας τα νύχια της στο κορμί της, τα δάκρυα τρέχουν χωρίς σταματημό και δεν την αφήνουν να ηρεμήσει ούτε στιγμή... Μέσα σε αυτό το χαμό ακούει τις τελευταίες νότες του τραγουδιού, με όση δύναμη της έχει απομείνει σηκώνεται και πατάει το replay πέφτοντας απαλά ξανά στο μαξιλάρι που τόσες νύχτες της κρατάει συντροφιά... Το τελευταίο δάκρυ κυλάει στο πρόσωπο της και γεμάτη γαλήνη πια απολαμβάνει το τραγούδι έχοντας πάλι τη μορφή του στο μυαλό της και νιώθοντας τον πλάι της να την προστατεύει... Όσο και να το κρύβει, βαθιά μέσα της ξέρει πως ίσως ποτέ πια να μην τον έχει στην αγκαλιά της, πως ίσως ποτέ πια να μην νιώσει την ανάσα του στο κορμί της και τα χείλη του να την αγγίζουν και όμως είναι τόσο αδύναμη που δεν μπορεί να τον βγάλει από το μυαλό της και δίχως να γνωρίζει τι άλλο να κάνει κλείνει τα μάτια της και ο ύπνος την παίρνει αργά αργά στην αγκαλιά του μεταφέροντας την στα γαλανά καθάρια νερά του παλατιού του...

Τα κομματια της ζωης μου...

Και ερχεται καποια στιγμη στη ζωη σου που καταλαβαινεις οτι επενδυσες πανω σε λαθος ανθρωπους και βλεπεις τα παντα γυρω σου να καταστρεφονται, να διαλυονται και εσυ να μην μπορεις να κανεις τιποτα, να σταματησεις τιποτα, ναι οσο και αν δεν το θελεις θα γινει και αυτο... Το μονο που δεν πρεπει να κανεις ειναι να το βαλεις κατω, να παρατησεις και να παραιτηθεις απο τα παντα γιατι τοτε θα ειναι που πραγματικα θα διαλυσεις τη ζωη σου, που θα κανεις τα πραγματα να χειροτερεψουν ακομα περισσοτερο και ενω μπορουσες να προσπαθησεις να τα φτιαξεις ξανα απο την αρχη δεν το εκανες... Παρε τη ζωη σου στα χερια σου ενωσε σιγα σιγα τα σπασμενα κομματια και ξεκινα παλι απ' την αρχη, κατανοησε οτι μπορεις να συνεχισεις να ζεις και χωρις αυτους και κοιτα μπροστα γιατι η ζωη συνεχιζεται οσο πισω και αν μενεις εσυ και δε θα σε περιμενει ποτε... Και που ξερεις ισως στην επομενη στροφη να βρεις εναν ανθρωπο να στεκεται εκει και να σε περιμενει, να περιμενει μια σου κινηση για να καταλαβει οτι θελεις να μπει στη ζωη σου και εσυ θα τον αφησεις να μπει γιατι ισως να ειναι ενα ατομο που πραγματικα θα μπορεσεις να στηριχτεις πανω του, να τον εμπιστευτεις και να ξεκινησεις παλι να επενδυεις πανω σε ανθρωπους... Αλλα αν στο τελος καταλαβεις πως δεν επρεπε να τον αφησεις να μπει στη ζωη σου μην το βαλεις κατω γιατι εμαθες μεσα απο αυτο, εζησες ασχημες αλλα και ωραιες στιγμες που θα μεινουν καλα φυλαγμενες μεσα σου... Και παλι λοιπον μαζεψε τα κομματια σου και συνεχισε το δρομο σου και προσεξε καλυτερα αυτη τη φορα τον τυπο της επομενης στροφης...

τα θελω και τα πρεπει, τα πρεπει και τα θελω

Θελω να γραψω αλλα δεν ξερω τι... Θελω να μιλησω για αυτα που αισθανομαι αλλα δεν ξερω πως... Θελω ομως, θελω... Αραγε το θελω της καρδιας αντεχει και μπορει να ειναι πιο δυνατο απο το πρεπει της λογικης; Αντιστεκεται σε αυτο; Τα καταφερνει; Αληθεια ποσες φορες βρεθηκαμε αντιμετωποι με τα θελω και τα πρεπει και διαλεξαμε τα πρεπει γιατι πολυ απλα φοβηθηκαμε να αισθανθουμε, να αγαπησουμε, να κλαψουμε, να πονεσουμε, να συγχωρησουμε, ποσες; Φοβηθηκαμε και νοιαστηκαμε για τη γνωμη των αλλων αντι να κοιταξουμε ποιο ειναι το δικο μας θελω, επιλεξαμε κατι που δε μας γεμιζε απλα και μονο για να ειμαστε ασφαλεις και σιγουροι για το οτι θα εχουμε μια ζωη που θα κυλησει ηρεμα και χωρις προβληματα, χωρις αισθηματα, πιο απλα και πιο ξεκαθαρα επιλεξαμε να μη ζουμε... Εγω πιστευω πως ετσι απαρνιομαστε τον ευατο μας, απαρνιομαστε αυτο που ειμαστε, απαρνιομαστε την ιδια μας τη ζωη... Ποτε μην προσπαθησεις να μισησεις τον εαυτο σου, αγαπησε τον για αυτο που ειναι και που καταφερε να κανει και κανε τον καλυτερο, δως του τη δυναμη και την ωθηση να συνεχισει μια ζωη που οι περισσοτεροι υποκρινονται γιατι πολυ απλα φοβουνται, που οι περισσοτεροι χανουν τους εαυτους τους γιατι δεν μπορεσαν να ακολουθησουν τα θελω τους και εμειναν προσκολλημενοι στα πρεπει που αλλοι εφτιαξαν και καθορισαν για αυτους και που η κοινωνια και το περιβαλλον τους τους επιβαλλει... Παντως ως ατομο θα ακουω την καρδια μου ειναι η μονη που δεν επηρεαζεται απο ολη αυτην την απανθρωπια, η μονη που κανει αυτο που θελει χωρις να την ενδιαφερει το τι θα πουν οι αλλοι ή τα πρεπει που εχουν επιβαλλει... Ακολουθωντας την καρδια μου ξερω πως θα πονεσω, θα κλαψω αλλα συναμα θα αγαπησω, θα ελπισω, θα αισθανθω πως ζω, δε θα καθοδηγουμε απο αλλους σα ρομποτακι που δεν εχει σκεψη, βουληση και θελω... Για μενα ζωη ειναι να αισθανεσαι, να σκεφτεσαι, να παλευεις και οτιδηποτε αλλο μπορει να σε κανει να καταλαβεις οτι ζεις και αναπνεεις για σενα και τους ανθρωπους που αγαπας...