τα θελω και τα πρεπει, τα πρεπει και τα θελω

Θελω να γραψω αλλα δεν ξερω τι... Θελω να μιλησω για αυτα που αισθανομαι αλλα δεν ξερω πως... Θελω ομως, θελω... Αραγε το θελω της καρδιας αντεχει και μπορει να ειναι πιο δυνατο απο το πρεπει της λογικης; Αντιστεκεται σε αυτο; Τα καταφερνει; Αληθεια ποσες φορες βρεθηκαμε αντιμετωποι με τα θελω και τα πρεπει και διαλεξαμε τα πρεπει γιατι πολυ απλα φοβηθηκαμε να αισθανθουμε, να αγαπησουμε, να κλαψουμε, να πονεσουμε, να συγχωρησουμε, ποσες; Φοβηθηκαμε και νοιαστηκαμε για τη γνωμη των αλλων αντι να κοιταξουμε ποιο ειναι το δικο μας θελω, επιλεξαμε κατι που δε μας γεμιζε απλα και μονο για να ειμαστε ασφαλεις και σιγουροι για το οτι θα εχουμε μια ζωη που θα κυλησει ηρεμα και χωρις προβληματα, χωρις αισθηματα, πιο απλα και πιο ξεκαθαρα επιλεξαμε να μη ζουμε... Εγω πιστευω πως ετσι απαρνιομαστε τον ευατο μας, απαρνιομαστε αυτο που ειμαστε, απαρνιομαστε την ιδια μας τη ζωη... Ποτε μην προσπαθησεις να μισησεις τον εαυτο σου, αγαπησε τον για αυτο που ειναι και που καταφερε να κανει και κανε τον καλυτερο, δως του τη δυναμη και την ωθηση να συνεχισει μια ζωη που οι περισσοτεροι υποκρινονται γιατι πολυ απλα φοβουνται, που οι περισσοτεροι χανουν τους εαυτους τους γιατι δεν μπορεσαν να ακολουθησουν τα θελω τους και εμειναν προσκολλημενοι στα πρεπει που αλλοι εφτιαξαν και καθορισαν για αυτους και που η κοινωνια και το περιβαλλον τους τους επιβαλλει... Παντως ως ατομο θα ακουω την καρδια μου ειναι η μονη που δεν επηρεαζεται απο ολη αυτην την απανθρωπια, η μονη που κανει αυτο που θελει χωρις να την ενδιαφερει το τι θα πουν οι αλλοι ή τα πρεπει που εχουν επιβαλλει... Ακολουθωντας την καρδια μου ξερω πως θα πονεσω, θα κλαψω αλλα συναμα θα αγαπησω, θα ελπισω, θα αισθανθω πως ζω, δε θα καθοδηγουμε απο αλλους σα ρομποτακι που δεν εχει σκεψη, βουληση και θελω... Για μενα ζωη ειναι να αισθανεσαι, να σκεφτεσαι, να παλευεις και οτιδηποτε αλλο μπορει να σε κανει να καταλαβεις οτι ζεις και αναπνεεις για σενα και τους ανθρωπους που αγαπας...